"Nie ma tego złego" Marcin Mortka

Jeśli chodzi o moje czytelnicze stosunki z "dorosłą" (bo wiadomo, że Tappiego we właściwym czasie czytaliśmy jak leci), twórczością Marcina Mortki, to ze zdziwieniem stwierdzam, że najprościej powiedzieć: non consummatum. Ze zdziwieniem, bo książki autora kilkukrotnie obracałem w wirtualnych rękach i choć ciągnęło mnie do nich jak misia do miodu (część okładek), to jednak zawsze coś wepchało się przed. I tak odłożyłem na bok Morza Wszeteczne (jak ja lubię ten wyraz - wszeteczne!), Miasteczko Nonstead czy Trylogię Nordycką. Ale przewrotny Los postanowił dać mi jeszcze jedną szansę i poprzez szereg zbiegów okoliczności (przeprowadzka znajomej znajomej, zresztą, to długa historia...), wepchnął mi był w łapki i na półkę "Nie ma tego złego". Szyderczo - cyniczny humor zapowiadany na okładce przez Andrzeja Pilipiuka, mimo że do takich deklaracji podchodzę z wrodzonym sceptycyzmem, tym razem trafił jako zachęta.

Zatem. Do baru wchodzą: elf, krasnolud, goblin, guślarz i rycerz... Znaczy, niedokładnie tak. Bo nie do baru, a opuszczonej karczmy i nie wchodzą tylko próbują się niepostrzeżenie dostać. I tylko skład osobowy tej prowadzonej przez byłego wojaka, karczmarza z doskoku, Kociołka, drużyny do zadań specjalnych, się zgadza. Fakt jednak jest faktem, sytuacja jest krytyczna, pomysły się kończą, na horyzoncie majaczy gniew księcia, którego córę nasi bohaterowie mają uwolnić, słowem - czarna doopa. I tak zasadniczo przez całą książkę, bo rzeczony Kociołek za nic mając napomnienia małżonki, która mimo profitów płynących z najemniczej profesji bardziej widziałaby go za kontuarem w rodzinnym biznesie gastronomicznym, pakuje się wraz z ww. przyjaciółmi w kolejne kabały.

Dobra, awanturnicza proza z soczystym językiem (tu nikt nikomu nie każe chyżo się oddalić, ograniczając się zazwyczaj do jednego słowa), miejscami koszarowym wręcz humorem i świetnymi bohaterami, z którymi nie chce się człowiek rozstawać. Podoba mi się też praktycznie niezauważalne wprowadzenie w świat przedstawiony. Krok po kroku poznajemy jego strukturę, prawa nim rządzące oraz wady i zalety życia w nim. Dodatkowo barwne dialogi oraz moc intryg, przygód, walk i pościgów, sprawiają że przez "Nie ma tego złego" leci się w tempie w jakim przez jelita lecą śliwki zapite kefirem. Nie zapominajmy też o drugim, poważniejszym dnie tej niby jajcarskiej opowiastki (nie dajcie się zmylić), bo stanowi ono wartość dodaną do czczej rozrywki, za jaką niektórzy uważają czytanie łotrzykowskiego fantasy.

Za jedyną łyżkę dziegciu uznaję jedynie fatalną korektę, która dość często psuła mi przyjemność z lektury. Głupie literówki czy brak wyrazów w zdaniu wybijały z rytmu i denerwowały. Przykłady? "Westchnąłem i uniosłem wzrok ku poruszanych wiatrem koronach drzew (...)", "(...) która właśnie wślizgnęła się książęcej komnaty", "(...) wyłoniła się ze sklepu rogu z przejętą miną". 

Podsumowując. Z radością w serduszku przyjąłem fakt, że przygody wariatów spod znaku Kociołka będą miały swój ciąg dalszy w kolejnych tomach sagi. Bardzo chętnie wrócę zobaczyć czy Złe nie rozpanoszyło się aby w księstwie Stefana, czy Urgo aby nie stracił cnoty, a mistrz patelni, głowy i komu uda się ostatecznie przeżyć, bo przy stylu życia prezentowanym przez bohaterów w tomie pierwszym, pewne jest jedno - Śmierć już siodła Pimpusia.