Wtem denat - Marta Kisiel

Jeśli kiedykolwiek przemknęła Wam przez głowę myśl, żeby może zmienić stronę barykady i zamiast pochłaniać kolejne wyrazy jako czytelnik, zacząć tworzyć, excusez le mot, wyrzygując je z siebie i unieśmiertelniając swoje nazwisko na okładce stworzonej przez siebie powieści, to "Wtem denat" będzie idealnym kubełkiem lodowatej wody na rozpalone tą myślą głowy. Marta Kisiel wzięła bowiem w obroty część znanej już z pierwszej części cyklu "Autokorekta" ekipy i ucząc bawi i bawiąc uczy jakie to kłody (i to wycięte z mamutowca olbrzymiego), rzuca pod debiutanckie nogi tzw. branża. Już nie mówiąc o wilczych dołach jakie kopią sobie sami autorzy.

Jeśli jeszcze nie znacie krasnoludzkiego sekretarki, Mogiły, a sztywny kojarzy Wam się z ... Zresztą, nieważne z czym! Po prostu próbuję powiedzieć, że przed przystąpieniem do lektury "Wtem ..." warto byłoby rozważyć przeczytanie tomu pierwszego serii, gdyż ładnie zapozna nas z częścią dramatis personae, a i wszelkie nawiązania i mruganie oczkiem w "dwójce" łatwiej będą wchodzić. Do brzegu jednak.

Po raz wtóry nad wydawnictwo JaMas nadciągają czarne chmury. Nagły trup zrobił swoje, ale jak to mówią, jedna bieda nie dokuczy, więc Los postanowił poprawić firmie prawym sierpowym i pozbawić ją głównego źródła dochodu, czyli prawa do wydawnictw może mało ambitnych, ale za to schodzących jak ciepłe bułeczki. Komercji sponsorującej ambit i zapewniającej chlebek skromnej trzódce zatrudnionej w ww. przedsiębiorstwie. Zdawać by się mogło, że na horyzoncie majaczy już góra lodowa, a kurs JaMasu jest jednoznacznie kolizyjny, ale ...

Ałtorka zapakowała do busa Wojciecha Szumskiego, kierownika promocji (bez handlu), Arkadiusza Krawczyka, maestra sekretarkowania i bodybuildingu oraz Michała Mogiłę, policyjnego eksperta (debiut w tej roli), chwilowo na urlopie i wysłała ich razem z pięcioma autorami i jednym influencerem ... W sumie to nawet nie bardzo wiem gdzie. W cholerę! Pod czeską granicę! Tam gdzie psy ... I właśnie tam, na łonie zapomnianego przez bóstwa i ludzi ośrodka wojskowego ukrytego w głębokich lasach miały się odbyć najbardziej wyczesane warsztaty kreatywnego pisania powieści kryminalnych. Ich zwieńczeniem zaś, wydanie antologii będącej, jeżeli nie ratunkiem, to początkiem drogi do sukcesu JaMasu. Pisałem już o Losie? Bo wiecie, tytuł nie wziął się z tyłka leniwca.

I znów przyjdzie mi wymieniać za co lubię pisarstwo Marty. Postacie - każda jest indywidualnością i wystarczy, że otworzy paszczę, a ja już wiem, kto zacz, nawet bez wskazywania. Xavier, król dobrego smaku (po Mamusi) i Insta. Troszczaniec, cesarz moralnego niepokoju, burz, naporów i palenia w zacinającym deszczu. Oleńka, księżniczka emocji, emocji, ach!, emocji. Margo, królowa pragmatyzmu i sarkazmu. Dowcip - nawet karkołomne odniesienia popkulturowe są dla mnie zrozumiałe i śmieszą, może dlatego, że poruszamy się z Ałtorką mniej więcej w tym samym świecie: gier, seriali i innych takich. Przygotowanie merytoryczne - bo to jest w zasadzie seria, którą można by nazwać, trawestując tytuł Allena, wszystko co chcielibyście wiedzieć o wydawaniu książek, ale baliście się zapytać. Widać, że wiedza na ten temat pochodzi nie tylko z własnego doświadczenia, ale również ze źródeł zbliżonych do oficjalnych.

Co tu dużo mówić, świetnie się bawiłem, ba!, nawet uczyniłem sobie z niedzielnego czytania wymówkę dla niebiegania. I, jak już wspomniałem na początku, jeśli gdzieś w którejś szufladce umysłu, nawet podświadomie, kiełkował pomysł o próbach radosnej tfurczości, to książka w moim przypadku podziałała nań lepiej niż najnowocześniejsze środki chwastobójcze. Jeśli jednak drzemie w Was prawdziwy Talent, nie lękajcie się!