Przyjaciele. Ten o najlepszym serialu na świecie - Kelsey Miller

Gdyby ktoś spytał mnie o to kiedy "Przyjaciele" pojawili się w moim życiu, to nie byłbym w stanie udzielić jednoznacznej odpowiedzi. Niewątpliwie po raz pierwszy obejrzałem serial w którejś z komercyjnych telewizji, ale w której (Polsat?) i który to był rok ... Podobnie przedstawia się sprawa z pytaniem o bycie fanem. Czy fakt kilkukrotnego obejrzenia wspominanego tu sitcomu na przestrzeni całego życia predestynuje mnie do tej roli? Nie mam pojęcia. Ustalmy zatem, że "Przyjaciele" nie są dla mnie zjawiskiem na tyle ważnym, żeby czytać o nich książkę, z drugiej jednak strony podobają mi się na tyle, że po pozycję autorstwa pani Miller jednak sięgnąłem. Z czystej chłopskiej ciekawości. Czy było warto? I znów, i tak, i nie. Zanim wyjdę na najbardziej niezdecydowanego z ludzi, spróbuję skupić się na meritum.

W roku, w którym, z małymi schodami, zdałem maturę, w Stanach wyemitowano pilot serialu, który jak wszyscy choć trochę interesujący się popkulturą wiedzą, podbił później cały świat. "Friends", bo tak po kilku przymiarkach ostatecznie zatytułowano produkcję, opowiadał historię grupy młodych ludzi, tytułowych przyjaciół, którzy mieszkają na Manhattanie i próbują jakoś ogarnąć dorosłość. Dziesięć sezonów spędzonych (kilkakroć) z Chandlerem, Phoebe, Monicą, Rossem, Joeyem oraz Rachel sprawiło, że wdrukowali się oni w moją codzienność. Poznałem ich wady i zalety, używałem tekstów (How you doin'?) i próbowałem śpiewać piosenki (Smelly Cat) i w zasadzie do tej pory zdarza mi się powoływać w rozmowach na niektóre sceny z filmu (- A pamiętacie jak Joey uczył się francuskiego?). Wychodzi zatem na to, że mimo iż nie uważam tej miejscami cholernie niespójnej filmowej historii za najlepszy serial na świecie, jak chciałby podtytuł przeczytanej książki, to jednak lubię go i z chęcią do niego wracam. Bo choć czasem nie zgadzam się z autorką, to jednak w jednej kwestii obydwoje mamy pewność, na łono produkcji NBC wracamy zazwyczaj, kiedy nam źle i potrzebujemy "pocieszka".

I znów niewiele o książce. A książka to bardzo nierówna i chaotyczna. W mojej opinii autorka nie mogła się zdecydować jaki ma być jej motyw przewodni: historia serialu, jego wpływ na szeroko pojmowaną popkulturę czy może w końcu spojrzenie przez pryzmat "Przyjaciół" na aktualnie nośne tematy (reprezentacja rasowa, kwestie równościowe, homofobia, transfobia czy nawet ruch #MeToo) i postanowiła hołdować zasadzie, że Panu Bogu świeczkę i diabłu ogarek. Wiadomo jednak, że jak coś jest do wszystkiego, to jest ..., może nie do niczego, ale jednak nie jest to coś czego się spodziewałem.

Jakie zatem są moje zarzuty? Psychofani raczej nie dowiedzą się z niej niczego nowego na temat samej produkcji, a lubiący serial zderzą się ze sposobem pisania, który tchnie zbytnim hurraoptymizmem. Wiecie, wszyscy mieli dobre przeczucia co do idealnego dopasowania obsady, tego, że sitcom okaże się hitem itd. i w ten deseń, a dodatkowo większość ludzi związanych z planem dokładnie pamięta co sobie myślało w danej chwili czasem kilka lat wstecz. To męczące. Męczące jest też przykładanie do realiów lat 90tych miarki dzisiejszej poprawności politycznej i zarzucanie "Przyjaciołom", że brak im różnorodności kulturowej i reprezentatywności czy podkreślanie homofobii, ze względu na niezbyt dziś dobrze widziane dowcipy o homoseksualistach. Najbliżej jest mi chyba do opinii jednej z rozmówczyń autorki, czarnoskórej scenarzystki, która powiedziała, że kiedy oglądała "Friendsów" po raz pierwszy nie przeszkadzało jej, że wszyscy w filmie są biali, a liczyło się, że "to był po prostu najlepszy serial". I jeszcze jedno. Choć nie chciałbym żeby książka była tylko zbiorem anegdot, to zbywanie mnie tekstem "na ich temat krąży nie jedna i nie dwie anegdoty" bez przywołania paru, a w zamian opisywanie procesu asystentki scenarzystów, która po zwolnieniu wytoczyła proces o dyskryminację, uważam za nieporozumienie. I żeby było jasne, sprawa Lyle vs m.in. Warner Bros. jest frapująca i ciekawa, ale wydaje się dopięta do książki na siłę. Te strony można by wykorzystać choćby na opis walki Matthew Perry'ego z uzależnieniami, który to temat traktuje pani Miller po macoszemu.

Czas na podsumowanie. Dla kogo zatem moim zdaniem "Przyjaciele" są? Bardziej chyba dla ludzi rozpatrujących fenomen serialu w odniesieniu do współczesności i praw obecnie rządzących produkcjami TV (bo naprawdę spora część książki jest temu zagadnieniu poświęcona), niż dla zwykłych jego oglądaczy. Choć w sumie dla nich też, bo gdy autorka przeskakuje na kwestie historii samej produkcji, to fragmentami potrafi takiego laika jak ja zaciekawić. Z lektury pozostało mi w głowie jedynie kilka faktów (zapewne wina głowy, nie faktów) i z perspektywy czasu uważam, że lepszym dla mnie pomysłem, byłoby, miast lektury, oddać się kolejnej powtórce serialu. Byłbym uboższy o wiedzę na temat wysokości gaż aktorskich w kolejnych sezonach, ale bogatszy o frajdę jaką za każdym razem sprawia mi seans wyrywkowego odcinka.