"Traktat o łuskaniu fasoli" Wiesław Myśliwski

Ponoć kiedy mamy spotkać się z wiecznością, a szczególnie w sytuacji, kiedy to spotkanie ma nastąpić dość niespodziewanie, przed oczyma przewijać ma się nam całe życie. Ponoć chronologicznie, ale to już jest dla mnie głupie, bo pamięć chronologiczna bynajmniej nie jest. Udowadnia to swoją najnowszą powieścią Wiesław Myśliwski. Autor zaprasza nas bowiem w swe progi i snuje opowieść, dla której nie istnieją przeszkody czasu czy przestrzeni.
Opowieść ta, nie bez kozery została nazwana "Traktatem o łuskaniu fasoli". Narrator wyłuskuje bowiem ze strąków swej pamięci sytuacje, osoby, zdarzenia, które uważa za istotne dla swego istnienia. W pięknym, pełnym niedomówień monologu skierowanym do przybysza (śmierci???), z którym ową fasolę łuska, mówi o trudnym, przerażającym wręcz dzieciństwie, o beznadziei lat powojennych, którą próbuje "zabić" miłością do muzyki, o latach dojrzałych, spędzanych w głuszy nad jeziorem na obserwacjach współczesnego społeczeństwa, którego przedstawicieli domków pilnuje.
Książka pełna melancholii. Podsumowująca życie bohatera. Pełna emocji, zarówno tych pozytywnych jak i negatywnych. Pełna miłości do saksofonu i zwykłej życiowej mądrości, z której czytelnik może, ale niekoniecznie musi skorzystać. Pokazująca jak w ciągu życia zmieniają się priorytety. Mądra, nieśpieszna, do czytania, nie do połykania.
Polecam.