"Brak wiadomości od Gurba" Eduardo Mendoza

Czasem, żeby zobaczyć swój grajdołek i ludzi w nim mieszkających we właściwym świetle, potrzebna jest odpowiednia perspektywa. Co powiecie na kosmos? Eee, z kosmosu to gó..., ehm tego, guzik widać. I do takiego też wniosku dochodzą bohaterowie książki Eduardo Mendozy, lądując na naszej planecie, a dokładniej w pobliżu, ukochanej przez pisarza, Barcelony. Dwaj kosmici, czysta inteligencja, aczkolwiek mogąca oblekać się w dowolną, materialną postać, eksplorują, na rozkaz zwierzchników, katalońską stolicę i dają nam taki jej obraz, że ożeszkurdejapierdzielę. Zaraz, zaraz, napisałem dwaj? No to już prostuję. Jeden. Bo drugi pod postacią ostrej lalki poszedł w miasto i od tej pory..., no cóż, brak wiadomości od Gurba.
Lubię Mendozę i nic na to nie poradzę. Króciutki “Brak wiadomości ...”, będący dziennikiem poszukiwań tytułowego bohatera, łyknąłbym w jeden wieczór, ale niestety, zmęczenie zaowocowało mulandem pospolitym i nie chcąc sobie psuć lektury odłożyłem książkę (z głośnym westchnieniem), na drugi dzień. Żebyście widzieli jak przebieram w pracy nóżkami i jakie uniki przed rodziną, po powrocie do domu, stosuję, żeby zobaczyć co nowego nawywijał kumpel tytułowego aliena. Wstyd przyznać, delikatnie pobrudziłem stroniczkę, czytając (szejmonmajhed) przy jedzeniu. Ale wiecie jak jest, czasem tak wciągnie, że łohoho!
Świetna, szalona, absurdalna, a dodatkowo rozśmieszająca i przez nasilenie gwałtownych ruchów przepony, rozgrzewająca lektura na zimno - mokre, jesienne dni. Kolejna, która dołącza do grona mojego kanoniku książek na poprawę humoru. No bo jak tu się nie uśmiechnąć czytając konstatacje obcego na temat zastanej i, bądźmy szczerzy, częstokroć chorej, rzeczywistości. Przyznam, że z chęcią przeczytałbym taki dziennik z wizyty w moim zaścianku.
I mimo, że zazwyczaj unikam cytatów, to jednak oprzeć się nie mogę i na zachętę:
“(...)Nie ma w całym wszechświecie gorszego bubla i gorszego rupiecia niż ludzkie ciało. Same uszy, byle jak przyczepione do czaszki, wystarczyłyby, żeby je zdyskwalifikować. Nogi są śmieszne; wnętrzności obrzydliwe. Wszystkie głowy mają śmieszne twarze, do niczego nie pasujące. Temu wszystkiemu istoty ludzkie winne są tylko do pewnego stopnia. Prawda jest taka, że miały pecha w ewolucji.”
Zaznaczam, nie jest to tekst najlepszy. Te zabawniejsze czekają na Was między okładkami. Polecam!