"Czerwony rower" Antonina Kozłowska

Ile to razy wzdychasz skrycie, bądź, jeśli jesteś cholerykiem, krzyczysz głośno, że dorosłość jest do bani i najlepiej to było za młodego. Do szkoły się chodziło, bąki zbijało, kumpli/kumpele miało, noż zero zmartwień, sielaneczka, ot, czasem jakiś trep groził na półrocze, ale się fałd przysiadło i czarna chmura odpływała jak sen jaki złoty. Żyć nie umierać. I co z tego, że komuna była, cukier na kartki, w zimę obciachowe nowe targi na nogach czy kurtka ze skórkowych łatek na grzbiecie. Przecież było też fajnie. Plakaty Sandry i Sabriny z “Zielonego Sztandaru” wystane i zdobyte w sobotnie ranki, piwko nieśmiało sączone za starą mleczarnią, puszki po peweksowych napitkach zbierane na półkę i takież (z Pewexu) pudełka z fajek na słomiankę …
“Czerwony rower” to specyficzna machina czasu, która starego chłopa przeniosła z powrotem do podstawówki i liceum. Nie szkodzi, że rzecz jest o czterech dziewczętach i z ich punktu opisuje czasy mojej młodości. Wystarczy, że to co było udziałem Beaty, Gosi i Karoliny “przetłumaczyłem” na męski i już wspomnienia zaczynały się tłoczyć. I teraz pytanie, czy rzeczywiście chciałbym wrócić do szczenięctwa, czy też, jak bohaterki książki, zdecydowanie nie chcieć powtórki tego okresu w życiu. Hmm …
Trochę żałuję, że nie ma (choć stuprocentowej pewności nie mam) męskiej wersji “Czerwonego roweru”. Ale tak o! Kapkę. Bo książka jest naprawdę świetnie skonstruowaną historią o dorastaniu, o stosunkach panujących w szkole, o mrocznych tajemnicach młodości i o tym, jak to kim w szkolnej hierarchii byliśmy, determinuje to kim jesteśmy. Co ważne, jest zaskakująco aktualna, bo to co się dzieje w szkołach, wbrew temu co podpowiada niektórym pamięć (“Za komuny, panie, to mores był!”), wcale się tak znowu od współczesnych stosunków tam panujących, nie różni. Wciąż młodzi ludzie potrzebują akceptacji i wstępu do grupy będącej na topie. Wciąż ryzykują chcąc zaimponować i zrobią wszystko by postawić na swoim. I tak samo jak kiedyś szukają pomocy u zabieganych dorosłych, a nie znajdując jej, biegną do kumpli i psiapsiółek.
Mógłbym o tej książce długo, ale zamiast czytać mnie, poczytajcie lepiej ją samą. Dajcie się wciągnąć w dzieje wyniosłej Beaty, chwiejnej w uczuciach Karoliny czy mediatorki - Gosi. Ci z Was, którzy są w wieku okołojezusowym, dostaną bonus w postaci “kapsuły czasu”. Młodszym zachwyt enerdowskim wiecznym piórem i zazdrość o nie może zakrawać na fantastykę, ale zaręczam, tak było. Zatem, do dzieła, bo w sumie jedyne co mogę autorce książki zarzucić, to jakieś obsesyjne używanie kostki bauma jako synonimu bylejakości. Tak poza tym, to dobra proza.