"Dziewczyna, która igrała z ogniem" Stieg Larsson

Kiedy skończyłem pierwszy tom trylogii “Millenium” wiedziałem, że kiedyś do niej wrócę. Oczywiście dla Salander, a nie, z deczka wkurzającego, Blomkvista. Nie miałem jednak parcia, bo raz, że autor był na tyle uprzejmy i “Mężczyzn …” nie urwał w pół słowa i jednej trzeciej akcji, dwa - pozostałe tomy to jednak kobyły, a ja nie miałem akurat nastroju na hippikę. Przyszedł jednak czas na lekturę “Dziewczyny …” i wtedy, o dziwo, okazało się, że nie jeździectwo przyjdzie mi uprawiać, a boks. Bo też i naboksowałem się z tą książką …
Pierwsze wyjście na ring i od razu cios na korpus. Błędy i językowe niezgrabności, i to już na pierwszej (a właściwie piątej) stronie. “Całkowite odosobnienie sprawiało, iż wszystkie delikatne bodźce, którymi w innej sytuacji w ogóle nie zwróciłaby uwagi, bardzo zyskiwały na sile”. Albo dalej: “Pierwszy pojawił się reporter (...). - Cześć, Blomkvist, mówi Nicklasson.”, czyli się jednak nie pojawił, a zadzwonił. Takich uderzeń dostałem jeszcze kilkanaście, mimo że, teoretycznie, w moim narożniku byli: redaktor i dwie korektorki. Ale rozumiem, książka gruba … Zebrałem się więc do dalszej walki. Groźnym prawym prostym okazało się, znane już z pierwszego tomu, zamiłowanie autora do szczegółowej charakterystyki opisywanych rzeczy. Przez jednych nazywane listami zakupów Larssona, przez innych, lokowaniem produktu. Kolejne czytanie ile RAMu miał czyjś komputer, czy jakiej marki sofę kupiła Lisbeth w Ikei oraz jakiego kształtu i wielkości były dołączone do niej pufki, znacznie osłabiało moją wolę walki. Ale że twardy ze mnie gość, zdzierżyłem. Potem było parę lekkich stuknięć na gardę, czyli wtrącanie angielskich powiedzonek, których stosowanie nie miało dla mnie sensu, ale być może Szwedzi tak mają. No i próba KO przez zapodanie końcówki, którą znana z reklamy łyżka bez problemu mogłaby skwitować swym najbardziej znanym grepsem.
A jednak, gdy przewróciłem ostatnią kartkę “Dziewczyny …” od razu sięgnąłem po “Zamek …”. Tym razem bowiem autor skończył w połowie afery i inaczej się nie dało. No i, gdyż, ponieważ, jest w tym cyklu jakiś magnetyzm, który nie pozwala machnąć ręką na losy wytatuowanej mini kobietki. Ech, Salander, masz we mnie kolejnego męskiego sprzymierzeńca.
PS. O “Zamku …” pisał nie będę, bo sensu nie widzę. Przeciwnika już znam, zestaw ciosów pewnie podobny, to po co?