"Dzieci z Carcassonne" wyd. Mindok

Ech, ludzie, ludzie. Jak to się wszystko pozmieniało. Dawniej było za co, ale nie było co, a teraz na odwrót. I rodzic ma problem. Kolejne, wspaniałe nowości książkowe zalewają nas falami, a tu, jakby tego było mało, coraz to więcej pojawia się dziecięcych planszówek. A że ojciec przez komunę wyposzczony, to teraz by się nachapał. Bo co to tam, panie kochanku, było? Kultowy, ale nie przyśpieszający zbytnio bicia serca, “Chińczyk”. Jakieś “Na grzyby”. Jakieś “łazioki”, czyli gry, w których rzuca się kostką i popiernicza po polach, by w lansadach, korzystając po drodze z pól specjalnych, dotrzeć pierwszemu do mety. “Eurobiznes”, na partyjkę którego trzeba było zarezerwować sporo czasu i którego jedynym plusem była możliwość potrzymania w garści pliku zielonych. A teraz? Nic tylko brać i rwać. To znaczy, oczywiście, grać. No to gramy.

 Po, jak zwykle przydługim, wstępie, przejdźmy do meritum, czyli do “Dzieci z Carcassonne”. Ta uproszczona wersja, święcącej w świecie triumfy, gry “Carcassonne”, to esensja inteligentnej rozrywki dla całej rodziny i miód na serce człowieka, który z lat szczenięcych wyniósł uraz do kostki i pionków. Bo co prawda w “Dzieciach …” pionki są, ale ich rolą nie jest bynajmniej bezmyślne i zależne od Losu łażenie po kolejnych polach. Po co zatem są?

Gra składa się z 36 kafli terenu i 32 “chłopków”, czyli rzeczonych pionków, w czterech kolorach (po 8 sztuk). “I to wszystko?”, zapyta ktoś. Ano wszystko, co potrzeba do ok. 20 minutowej rozrywki, w czasie której aż dymi się z małych główek, kombinujących, jak by tu zamknąć dróżkę na której znajduje się rysunek postaci we właściwym kolorze. Bo cały wic polega na tym, by kolejne, losowane ze stertki, kwadraty dołożyć w odpowiedni sposób do powstającej (w czasie rzeczywistym), w trakcie partii, planszy, tak, żeby pozbyć się swoich figurek i utrudnić ten zamiar innym. Pionka pozbywamy się jeśli nasz “chłopek” znajduje się na drodze zamkniętej z obu stron.

…

Wiecie co? Przeczytałem ten ostatni akapit i ze zgrozą stwierdzam fakt, że opis rozgrywki w stosunku do jej dynamiki i towarzyszących grze emocji jest sztywniejszy od Pala Azji. Nie patrzcie na niego, bo jeśli szukacie czegoś co zabija nudę u 2 - 4 osób, w wieku od 4 do 350 (jeśli macie w rodzinie krasnoluda) lat, on na pewno Was do zakupu “Dzieci …” nie zachęci. A powinien, bo nie dość, że gra cechuje się prostymi, jak plecy generała dywizji, zasadami, to jeszcze jest wykonana tak solidnie, że nawet rzeczony generał ze swoją dywizją nie dałby rady jej zniszczyć. Rodzicom nie trzeba tłumaczyć jak istotna jest ta ostatnia cecha.

Podsumowując - dla mnie, jak na razie, numero uno, jeśli chodzi o umilacze nadmiarowego czasu podczas słotnych dni, ba, nie tylko takich. A jako, że Barti marudzi, że dla niego już za prosta (co nie przeszkadza mu z zapałem grać), w drodze do nas jest właśnie, trochę bardziej złożona, wersja “dla dorosłych” :) A “Dzieci …” oczywiście polecamy.