"Handlarze czasem" Tomasz Jachimek

Przyznaję bez bicia, moja wiedza na temat Tomasza Jachimka do niedawna sprowadzała się do tego, że wiedziałem jakim para się rzemiosłem. I że nie jest to literatura. Toteż z pewnym zaskoczeniem przyjąłem do wiadomości fakt, że polski kabareciarz jest autorem książki pod dość intrygującym tytułem "Handlarze czasem". Pozycji, która w przystępny sposób objaśnia człowieka co by było, gdyby czas przestał być dobrem deficytowym, a stał się zwykłym towarem jak np., przepraszam, jaja. I gdyby ci, którzy wolnego czasu mają furę, czyli dajmy na to pan Stefan spod budki z piwem, mogli go w prosty sposób opychać zaganianym żukom gnojownikom, które to żuki (w tym i szeryf tego bloga), tak się zakałapućkały w toczeniu swojej kulki zwanej dalej życiem, że na nic tej skalarnej wielkości fizycznej im nie starcza. A wszystko to przez wuja Franciszka.

No właśnie, wuj! Cóż to za ekstraordynaryjna postać. Inwalida, mistrz ciętej riposty (i cóż z tego, że jednej), kreator domowych rozrywek, katalizator wiekopomnych kłótni, a przy okazji wynalazca. Człowiek, podczas rozmowy z którym nawet jego święty imiennik rzuciłby z pewnością grubszym słowem. Wuj, którego nie całować, a odstrzelić zdałoby się z dubeltówki, tak jest wkurzającym, wręcz klinicznym, przypadkiem umbilicus mundi. Świetny! Po prostu świetny! Wobec wuja blakną pozostałe postacie, a rękawicę bycia bohaterem wyrazistym podejmuje jedynie babcia Wiktoria, wymiataczka w domino, z tegoż powodu zwana w okolicy Dominatorką.

Oprócz ciekawych postaci "Handlarze czasem" oferują całkiem niezłą rozrywkę, ba, zmuszają nawet do chwili namysłu na temat własnego podejścia do czasu. Nie przeczę, że sam z chęcią sprzedałbym godziny pracy, a dokupił z tydzień długiego weekendu z ładną pogodą. Ale jak się łacno podczas lektury idzie przekonać, nie ma nic za darmo, a z czasem nie ma żartów. Nawet jeśli całą operację można przeprowadzić w drewnianej skrzyni zbitek z kilku desek.

Zabawna, pełna grepsów (jak ten o pani, która włosy miała tak utlenione, że mogła oddychać pod wodą), ale mam jedno zastrzeżenie. Jeśli rozpisuje się opowieść na kilka głosów, to muszą się one od siebie różnić. Tymczasem specyficzna fraza pana Tomasza udziela się niestety wszystkim opisywanym postaciom. Ba, nawet artykuł na temat głównego sprawcy zamieszania, mimo że rozpoczęty inną stylistyką, w pewnym momencie znów wraca do "jachimkowania". Jeśli jednak przymkniemy na ten mankament oko, to dostaniemy ciekawy pomysł opisany z prawdziwie kabaretowym biglem. I obśmiejemy się, może nie jak norki, ale, powiedzmy, szynszyle.

PS. Jak widać po okładce, o warstwę graficzną zadbał Henryk Sawka. Niestety, miłośnicy twórczości rysownika muszą się oswoić z myślą, że grafik jest tylko kilka.