"Magisterium I: Próba żelaza" Cassandra Clare, Holly Black

Mój starszy syn, po okresie nieprzytomnego pochłaniania słowa pisanego, popadł w czytelniczą stagnację, z której od czasu do czasu, niepocieszony tym faktem ojciec, próbuje go wyrwać. Podrzucam mu więc na nocną szafkę rzeczy, które w moim mniemaniu mogą go, kiedy już zostanie odcięty od multimediów, zainteresować. Ponieważ nie znam nowych serii młodzieżowej fantasy, na ich czytanie absolutnie nie mam czasu, a to one sprawdzają się w tym wyrywaniu najlepiej, robię to trochę na czuja. Niekiedy jednak znajduję kawalątko wolnej chwili i samopas przekonuję się, czy aby nie ukrzywdzam młodego czytelnika jakąś wyjątkową chałą. Tym razem padło na pierwszy tom autorstwa kobiecego tandemu pisarskiego. Ale do rzeczy.

Jest sobie zatem nastoletni chłopczyna, który miał, prawda, rodziców czarodziejów. No i teraz, psze szanownego Państwa, ma iść do takiej szkoły dla dzieciaków potrafiących władać magią. Przed przyjęciem do niej zgromadzona młodzież przechodzi testy i trafia do rywalizujących ze sobą grup. Jest też Ten Którego ..., tfu, znaczy, bardzo zły czarodziej, którego dobrze byłoby wspólnymi siłami pokonać ... Znacie? Znacie. Mógłbym jeszcze poszperać w pamięci i listę cech wspólnych z fabułą cyklu o najpopularniejszym młodocianym czarodzieju wydłużyć, ale w zasadzie po co? W końcu liczy się nie to co podobne, a to co pierwszy tom "Magisterium" od HP odróżnia. A jest to jeden zasadniczy element fabuły, który daje nadzieję na wyjście poza harrypotterową kliszę. Jaki? O tym wiadomo, sza! Mogę jedynie powiedzieć, że niestety, kinematografia (a pewnie i literatura też, ale akurat film mi pierwszy przyszedł do głowy, bo sławny bardzo), zdążyła już ten motyw wykorzystać.

Przyznaję, nie jest "Próba żelaza" jakoś specjalnie odkrywcza i nie zachwyca świeżymi pomysłami. Dodatkowo nastolatki zaludniające jej karty są tak na wskroś amerykańskie, że w jakimś tam stopniu moje odczucia podczas lektury pokrywały się z oglądaniem którejkolwiek z licznych school comedy. Gdybym był nastolatkiem, pewnie mogłoby mnie to ruszyć, ale walka wycofanego i zbuntowanego głównego bohatera z odpowiednikiem filmowego przywódcy drużyny futbolowej jest motywem tak ogranym, że ... sami wiecie. No i te szczegóły, niby inne, ale przecież takie same. Żeby daleko nie szukać, dzikie ostępy, które otaczają szkołę i są zaludnione przedziwnymi stworzeniami. Że też tam z krzaków nie wypadł Rubeus, to się do tej pory nadziwić nie mogę.

Czy sięgnę po drugi tom?  A i owszem. Strasznie bowiem korci mnie, żeby się dowiedzieć jak też Callum poradzi sobie ze świeżo odkrytą tajemnicą. Oby tylko autorki nie poszły na łatwiznę i znów nie posłużyły się ogranymi chwytami fabularnymi. A może po prostu ja mam za duże wymagania i rzeczywiście w temacie nastoletnich machaczy różdżkami nie ma już nic nowego do napisania?