"Siła niższa" Marta Kisiel

Czy tęskniłem za Lichotką i za zamieszkującą jej kąty menażerią? Czy zadawanie samemu sobie pytań retorycznych, to objaw jakiejś choroby? Czy opłaciło się przez sześć lat opłakiwać ... Wychodząc jednak z zaklętego kręgu pytań wszelakich, pragnę zapewnić, że tak, tak i tak. Oto bowiem do rąk czytelników trafiła wyczekiwana kontynuacja "Dożywocia", która, moim skromnym zdaniem, podbije serca fanów, wywoła szereg sarknięć i prychnięć u tych, którzy twierdzą, że takie książki powstają niewiadomopoco (mówione na wydechu) oraz, daj Odynie Ałtorce, przywabi nowych fanów panimartowego pisania.

Przyznaję bez bicia, że początek był ciężki, bo też i trzeba było trochę czasu, żeby sobie przypomnieć nie zawsze łatwą sztukę rozkminiania barokowo piętrowych zdań. Nawet Kitek z niepokojem popatrując w mym kierunku dopytywał nieśmiało: "Nie śmiejesz się?". Ja sam zdziwiony, że rzeczywiście nie, szedłem na przełamanie i w końcu nadejszła ..., scena na strychu. Prosty! A potem w supermarkecie. Podbródkowy! I choć miałem z pośpiechu napisać, że "wreszcie poczułem się jak w domu", to po chwili zastanowienia uznałem, że pisząc to skłamałbym wierutnie. Bo tak naprawdę "jak w domu", to poczułem się przewracając ostatnią kartkę "Siły niższej". Do tej chwili czułom się zaś jak Licho i jego słowami mogłobym przemówić:

"Płakało długo i szczerze, z tęsknoty - za kojącym szumem lasu za oknem, za plumkaniem deszczu o taflę stawu, za rechotem żab i utopców, za stołem w kwiatki, za wszędobylskimi mackami Krakersa, za paniczem i jego atakami poezji, za depilowaniem skrzydeł na werandzie, za swoją przytulną gotycką wieżyczką. Krótko mówiąc, płakało za starą, dobrą Lichotką (...)".

Przyznać należy, że ryzykownym był ałtorski zamysł, żeby ten melancholijny sznyt, którym Terry Pratchett tak na serio zaczął przyprawiać dopiero ostatnie tomy świata Dysku, tu pierdyknąć już w drugiej odsłonie kilkunastotomowej serii. Bo choć można bawić się różnymi wcieleniami Brząszczyka, mieć zdrową bekę z zasadniczości Tsadkiela czy zamotania Romańczuka, że o wszelkich pociesznościach generowanych przez dożywotników nie wspomnę, to jednak ta powieść w swej podskórnej warstwie jest historią o życiu. Powtarzam, życiu, nie - Życiu. Takim zwykłym, a nie podręcznikowym, rodzicielstwie, odpowiedzialności za siebie i innych, małych szczęśliwościach i megawkurwach, o rachunkach do zapłacenia i tegesach do wypicia i innych takich, co to mamy ich pełno na co dzień. I tak jak w życiu, tak i podczas lektury "Siły niższej" nie będzie czasu na całodobowe szczerzenie ząbków, więc się na nie nie nastawiajcie (ja się nastawiłem, ale w trakcie czytania mi przeszło). Będzie i płacz (tak, Ałtorko, musiałem się tłumaczyć potomstwu z glutów i ócz wampirzych) i zgrzytanie zębów, a nawet trudna do pokonania chęć dania postaci literackiej w ryja. To spektrum wywoływanych uczuć świadczy o sile "Siły ...".

Zatem na chwałę Rudolfa Valentino, nurzać się kochanieńcy w karkołomnych figurach retorycznych, kichać w kluczowych momentach i tegesem, to kichanie, zgodnie z wielowiekową, narodową tradycją, leczyć. A w tzw. międzyczasie można: wikińskie grzechotki strugać, anime z Ghibli obejrzeć, poekspić w WoWie, w skata pociupać czy poezją romantyczną się napawać.

A kto tego zaproszenia nie zrozumie, to niech nawet kijem dwumetrowym, leszczynowym książki nie tyka, bo szans na ogarnięcie pierdolca łączącego fanów Marty Kisiel nie ma najmniejszych. No, chyba, że ta gadzina zjadliwa weźmie i nawet taką dostojną figurę z kijem, ale bez przegrody w dupie, weźmie i zarazi. Rzekłom, alleluja!