"Więcej niż klub" Paweł Beręsewicz

Panie Pawle kochany! Królu złoty! No jakbym tak na wyciągnięcie ręki miał, to za nóżki bym podjął i do stalówki całowania głowę pochylił. To ja tu w głowę zachodzę, co po klasyce? Dziurę tematyczną łatam jakimiś importowanymi tytułami, a tu bez żadnej zapowiedzi, bez zająknięcia żadnego ze strony Internetu, rzekłbym nawet cichcem promocyjnym zupełnym, spada na mnie z półki taaaaaaaka książka o futbolu! Chociaż nie powiem, żal jednak do autora mam, bo to serca naprawdę trzeba nie mieć, żeby tak dobrą książkę na temat młodocianych adeptów piłki kopanej napisać, żeby Młodszy odłożyć jej nie chciał, a biedny ojciec musiał na głos czytać po 70-100 stron dziennie. Póki chrypa i kaszel nie przekonywały zasłuchanego Szymka, że na dziś, to już naprawdę musi być koniec, a zaklęcie "jeszcze jeden rozdział" traciło moc. Ale nie ma tego złego ... Przekonałem się, że na sportowego komentatora się nie nadaję.

Zatem co między okładkami czeka na entuzjastów ganiania za gałą? Ano, historia Messiego i Ronalda. Zaraz, proszę jeszcze nie odchodzić! To nie jest fabularyzowana historia tego z grzywką na żel i małego z Argentyny, tu chodzi o dwóch swojskich chłopaczków z jeszcze bardziej swojskiej Pięknogóry i ich przygodę z kopaniem balona (jakiego?, dowiecie się w trakcie lektury). A że ksywy takie, a nie inne? Sami się domyślcie.

Paweł Beręsewicz postawił na sprawdzony trzon fabularny, znany już z powieści Bahdaja, z tym, że ubrał go we współczesne dekoracje. Podobnie jak w "Do przerwy ...", motorem napędowym wydarzeń jest w książce piłkarska rywalizacja między szeregiem lokalnych drużyn. Zawodnikami jednej z nich, Fruteksu Pięknogóra, są wspomniani wyżej młodzieńcy. Od lat przyjaciele, mimo że kibice wrogich barw klubowych, muszą zmierzyć się z wieloma przeszkodami, które staną ich klubowi na drodze do upragnionej sławy i zwycięstwa. Nie dość, że w klasie pojawi się nowa koleżanka, której poczynania wprowadzą zamęt nie tylko w sportowe, ale i prywatne życie bohaterów, to jeszcze braknie sponsora, a to zawodników, a to trenera, a to to, a to tamto. I tak aż do końca lektury nie wiemy czy będzie ten szczęśliwy finał, czy nie. Ode mnie się nie dowiecie, sami sobie poogryzajcie paznokcie czytając.

Autor jest świetnym obserwatorem i póki co bezkonkurencyjnie, na blisko trzystu stronach swej powieści, przedstawił światek małomiasteczkowego sportu w wydaniu dla juniorów. Jako ojciec (jednego trenującego zapamiętale, a drugiego trenującego z doskoku), dwóch piłkarzy amatorów mogłem tylko ze zrozumieniem kiwać głową nad opisami zachowań zawodników, rodziców, kibiców czy trenerów. I podziękować panu Pawłowi za wstrzemięźliwość w tychże opisach, bo "Więcej niż klub", to historia bardzo stonowana i niektóre wynaturzenia związane z zamieszaniem zwanym "futbol" są opisane w naprawdę łagodny sposób. Ale, ale! Żeby nie było, że jojczę, powieść to wspaniała historia o miłości do sportu, o lokalnym patriotyzmie, o wyborach, których trzeba w życiu (nie tylko dorosłym) dokonywać, o stosunkach rodzic-dziecko, o realizowaniu swoich niespełnionych marzeń poprzez potomka, ba! i o wielu innych sprawach. Wielopłaszczyznowa.

Dla mojego słuchacza najważniejsze było jednak haratanie w gałę. Dynamiczne opisy starć w kolejnych meczach rozgrywanych w Wojewódzkiej Lidze Przyszłych Gwiazd, które próbowałem maksymalnie ozdobić wokalnymi popisami, to była esencja tej czytelniczej przygody. Wiecie te wszystkie: "rozrzucał piłki po skrzydłach", "popędził prawym skrzydłem" czy "dostał podanie trzydzieści metrów przed bramką". Mniód! Do tego wspomnieć należy, że i humor w książce jest, ba znalazło się nawet miejsce dla będących moją zmorą kart ze sławnymi piłkarzami.

Podsumowując, mądra i zabawna książka dla wszystkich, którzy wiedzą co to blaugrana, kim jest Luis Enrique i o co chodzi z wolejem i spalonym. Oraz dla ich rodziców, którzy chcąc nie chcąc musieli się tego wszystkiego nauczyć. Podsuńcie swoim graczom, a jeśli będziecie, tak jak ja, chcieli poczytać im na głos, to przetrenujcie prawidłowe czytanie co trudniejszych nazwisk, bo mnie ze dwa razy wytknięto złą wymowę. Szczerze polecam!